Tarapacz Józef

kanonier, 5. pułk artylerii przeciwlotniczej 5. Kresowej Dywizji Piechoty. Józef Tarapacz syn Walentego. Urodził się 8 lutego 1913 roku w Wodaczowie w pow. Jędrzejów, dawnym woj. kieleckim (dziś świętokrzyskim). W latach trzydziestych przyjechał do Dąbrowy Górniczej w poszukiwaniu pracy. Tutaj też mieszkał do wybuchu II wojny światowej. W połowie lat 30-tych ożenił się z dąbrowianką Stanisławą Chudzicką (urodzoną w 1911 r.). W lipcu 1938 roku przyszła na świat ich córka Anna. Wcześniej bo już wiosną 1938 roku został powołany do wojska. Był uczestnikiem wojny obronnej we wrześniu 1939 roku. Służył w 11. pułku piechoty w Tarnowskich Górach. Wzięty do niewoli przez wojska sowieckie w Janowie k/Lwowa, trafił do obozu w Katyniu. Dzięki spracowanym dłoniom, będącym świadectwem nieinteligenckiego pochodzenia „pomyślnie” przeszedł selekcję i uniknął tragicznego losu tysięcy zabitych. Został skierowany do pracy przymusowej. Przebywał w wielu obozach jenieckich. Między innymi pracował w morderczych warunkach przy budowie linii kolejowej w Workucie. Mrozy sięgające -50ºC, głód, praca ponad siły i nieludzkie warunki życia doprowadziły do wyniszczenia organizmu. Szczególnie doskwierał szkorbut i opuchnięte nogi z nie gojącymi się ranami. Życie uratowała mu przypadkowo znaleziona główka czosnku, którą zgubił lub specjalnie upuścił radziecki żołnierz. Ostatnim obozem pracy na terenie ZSRR, gdzie zastała go wiadomość o amnestii dla jeńców polskich, był Kotłas we wschodniej Syberii. Do nowo powstającej armii polskiej został przyjęty 15 września 1941 roku. Przydzielony do 5. Kresowej Dywizji Piechoty na Środkowym Wschodzie i we Włoszech pełnił służbę w 5. pułku artylerii przeciwlotniczej 5. Kresowej Dywizji Piechoty. Brał udział w całej kampanii włoskiej 2. Korpusu Wojska Polskiego. Walczył o Monte Cassino, Ankonę i Bolonię. Podczas akcji w Apeninach 17 października 1944 został ranny. Służbę wojskową zakończył w stopniu kanoniera, otrzymał odznaczenia polskie: Krzyż Walecznych, Krzyż Pamiątkowy Monte Cassino (nr 23460), Medal za Udział w Wojnie Obronnej 1939, Medal Wojska, Krzyż Czynu Pokojowego Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, Odznakę za Rany oraz brytyjskie The 1939-1945 Star, Defence Medal. Po wojnie został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Srebrnym Krzyżem Zasługi oraz Medalem „Zasłużonemu na Polu Chwały”. Do Polski powrócił z Anglii w 1947 roku. Po 8 latach rozłąki zobaczył najbliższych: żonę i 9-letnią już wówczas córkę, które przez całą wojnę nie miały o nim żadnej informacji. Po powrocie z Anglii nadal z rodziną mieszkał w Dąbrowie Górniczej. Długie lata pracował jako górnik w kopalni Aleksander Zawadzki (Paryż). Dzieci więcej nie miał, doczekał się natomiast dwóch wnuków. W 1975 roku przeszedł na emeryturę. Po śmierci żony zamieszkał u córki w Czeladzi przy ul.Grodzieckiej. 9 lutego 2000 roku, został pochowany na cmentarzu w Dąbrowie Górniczej.

 

Skip to content