Kuśmierski Jan

– Urodził się 5 kwietnia 1923r. w Starczy pod Częstochową w rodzinie Kazimierza i Franciszki z d. Huras. Do 1936r. mały Jan ukończył tylko 4 klasy szkoły powszechnej, ponieważ jako najstarszy z 8-rga rodzeństwa był zmuszony pomagać rodzicom w prowadzeniu gospodarstwa. Szkołę podstawową 7 klasową ukończył dopiero na kursach dla dorosłych w 1951r. Całą okupację Kuśmierski przebywał w Niemczech na robotach przymusowych. Pracował jako robotnik rolny w miejscowości Wasserburg. W Bawarii poznał Pelagię Czereszemko, pochodzącą z miejscowości Kramatorsk we wschodniej Ukrainie, która także, od 1942r., pracowała na robotach przymusowych. Latem 1945r. już jako mąż Pelagii wrócił do kraju. W następnym roku Kuśmierski rozpoczął pracę w Hucie Bobrek na stanowisku najpierw robotnika w Wydziale Wielkich Pieców, a później mistrza. 24 października 1946r. wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej. Od 15 grudnia 1948r. – członek PZPR. 3. lata później został skierowany do Wojewódzkiej Szkoły Partyjnej w Katowicach, po ukończeniu której podjął pracę w aparacie partyjnym. Pracował kolejno jako instruktor rolny w Komitecie Powiatowym PZPR w Bytomiu (1950-1951), kierownik Wydziału Kadr w Komitecie Miejskim PZPR w Nowym Bytomiu (1951-1952) i II sekretarz w Komitecie Miejskim PZPR w Dąbrowie Górniczej (1952-1953). W 1953r. Kuśmierski został skierowany na roczną naukę do Centralnej Szkoły Partyjnej im. Juliana Marchlewskiego w Warszawie. Po ukończeniu szkoły wyznaczono go na stanowisko I sekretarza KM PZPR w Czeladzi. Pozostawał na nim do dnia 23 czerwca 1959r. W grudniu 1954r. został wybrany radnym m. Czeladzi. Przez 3 miesiące był także dochodzącym członkiem Prezydium Miejskiej Rady Narodowej. W dniu 24 czerwca 1959r. objął funkcję przewodniczącego Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w Czeladzi. W trakcie pełnienia obowiązków służbowych w Czeladzi (od 1958r. ) Kuśmierski uzupełniał swoje wykształcenie na poziomie średnim – uczęszczał do Technikum Górniczego Wydział Zaoczny w Katowicach. Na stanowisku przewodniczącego P MRN pracował do kwietnia 1961r. Zaraz potem rozpoczął pracę w Hucie „Jedność” w Siemianowicach Śląskich w charakterze kierownika Działu Wojskowego. W zakładzie tym pracował do czasu przejścia na emeryturę, tj. do 1988 r.
W uznaniu zasług za społeczną pracę w wyborach do Sejmu w styczniu 1947 r. przyznano mu dyplom uznania. Odznaczony był także następującymi państwowymi i resortowymi odznaczeniami: Złotym Krzyżem Zasługi (1959), Złotą Odznaką Zasłużonemu w Rozwoju Województwa Katowickiego (1964), Brązowym Medalem za Zasługi dla Obronności Kraju (1969), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1971), Honorową Odznaką „XXX-lecia PPR” (1971), Medalem XXX-lecia Polski Ludowej (1974), Medalem XXX-lecia Wyzwolenia Śląska i Zagłębia oraz Zwycięstwa nad Faszyzmem (1975), Odznaką Specjalną Ochotniczej Rezerwy Milicji Obywatelskiej (1976), Srebrnym Medalem za Zasługi Dla Obronności Kraju (1976), Brązową Odznaką za Zasługi w Ochronie Porządku Publicznego (1977), Odznaką Zasłużonego Działacza Frontu Jedności Narodu (1977), Brązową Odznaką w Służbie Narodu (1979), Odznaką Zasłużonego Pracownika Huty „Jedność” (1979), Srebrnym Medalem za Zasługi dla Pożarnictwa (1980), Złotą Odznaką za Zasługi w Ochronie Porządku Publicznego (1982), Medalem 40-lecia Polski Ludowej (1984), Odznaką „Zasłużony Działacz Klubu Oficerów Rezerwy Ligi Obrony Kraju” (1987), Honorową Odznaką 40-lecia Zjednoczenia Polskiego Ruchu Robotniczego (1988). Przynależał także do takich oto organizacji społecznych jak: Towarzystwo Przyjaźni Polsko-Radzieckiej, Stowarzyszenie Ateistów i Wolnomyślicieli, Ochotnicza Rezerwa Milicji Obywatelskiej.
Z małżeństwa z Pelagią doczekał się dwójki dzieci, nazwanych imionami rodziców – syna Jana i córki Pelagii.
Zmarł 26 sierpnia 1995 r. w Czeladzi. Jest pochowany na cmentarzu komunalnym w Czeladzi.

 

 

 

Skip to content