W dowód uznania i pamięci Ireneusza Wikarka.
Pamiątkową tablicą umieszczoną w siedzibie Ośrodka Kultury w Sarnowie z inicjatywy wójta gminy Psary oraz radnych Sarnowa uhonorowano artystę, kompozytora, dyrygenta, osobowość medialną w świecie muzycznym, mieszkańca Sarnowa w latach 1967-1984 Ireneusza Wikarka.
Ireneusz Wikarek przyszedł na świat w Czeladzi-Piaskach w dniu 14 lipca 1933 roku jako syn Tadeusza i Alfredy Wójcik. Rodzina szybko dostrzegła jego nieprzeciętny talent muzyczny. Swoją przygodę z fortepianem rozpoczął już w wieku przedszkolnym. Następnie kształcił się w profesjonalnych placówkach artystycznych – Szkole Muzycznej w Będzinie, Państwowym Liceum Muzycznym w Katowicach oraz Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Katowicach najpierw na Wydziale Pedagogicznym, a później Instrumentalnym w klasie trąbki. Poza klasyką pasjonował się również jazzem i muzyką rozrywkową. Podczas studiów założył dixielandowy zespół „Koliber”, który na I Ogólnopolskim Festiwalu Muzyki Jazzowej w Sopocie zdobył II miejsce. Po uzyskaniu dyplomu podjął pierwszą stabilną pracę zawodową w charakterze pedagoga w będzińskiej Szkole Muzycznej. Od 1958 roku Ireneusz Wikarek związał się na długie lata z katowickim ośrodkiem regionalnym TVP. Był autorem i współautorem wielu audycji muzycznych, kierownikiem artystycznym cyklicznych programów takich jak „Przy sobocie po robocie”, „Uśmiech na pięciolinii”, ale przede wszystkim najdłużej emitowanego pasma „Gra Orkiestra Telewizji Katowice pod dyrekcją Ireneusza Wikarka” stając się prawdziwym spiritus movens całego przedsięwzięcia. W latach 1968-1974 słynny na całą Polskę katowicki Big Band akompaniował wspólnie z Orkiestrą Rozrywkową Polskiego Radia i Telewizji w Łodzi prowadzoną przez Henryka Debicha artystom występującym na Międzynarodowym Festiwalu Piosenki w Sopocie. Na swoim koncie Ireneusz Wikarek miał ponadto współpracę z wieloma wybitnymi reżyserami teatralnymi, jak też filmowymi, nader często angażował się w realizację rozmaitych projektów dotyczących oprawy dźwiękowo – muzycznej do spektakli teatralnych oraz musicali. Pod koniec życia pełnił funkcję dyrektora artystycznego Konkursu Piosenki Czeskiej i Słowackiej w Ustroniu rokrocznie gromadzącego w miejscowym amfiteatrze tłumy melomanów.
Był osobą o wszechstronnych zainteresowaniach. W młodości uprawiał sport: szermierkę, kolarstwo, malował, rzeźbił, zajmował się architekturą wnętrz, przepadał za literaturą piękną. Od dziecka przejawiał też zamiłowanie do sztuki fotografii wyniesione z domu rodzinnego. Wychowywany w artystycznej atmosferze, od najmłodszych lat obserwował fotograficzne zmagania rodziców, którzy przez niemal cztery dekady prowadzili w Czeladzi cieszące się uznaniem atelier. Ostatnią fascynacją Ireneusza Wikarka było pszczelarstwo. Zmarł 22 maja 1984 r.
Warto dodać, iż wydarzeniu, które miało miejsce 30 września towarzyszyła także prezentacja wystawy składającej się z archiwalnych zdjęć, głównie rodzinnych przedstawiającej sylwetkę człowieka-orkiestry rodem z Czeladzi i przygotowanej przez Muzeum Saturn.
