Rodzina: ojciec Błażej, matka Franciszka (z d. Bukarewicz, secundo voto Łodzińska). Ożeniony dnia 25.11.1916 ze Stanisławą Czarnomską, nauczycielką, posiadał czworo dzieci: Tadeusz, zm. 1919r.; Jerzy, zm. 1983 r.; Maria, zam. Filipczyńska; Barbara primo voto Januszkiewicz, secundo voto Hynowska.
Zawód: lekarz, burmistrz Czeladzi
Szkołę powszechną ukończył w Gielniowie, świadectwo dojrzałości otrzymał natomiast w gim. w Piotrkowie Trybunalskim, gdzie mieszkał u swego wuja Jana Bukarewicza. W 1905 r. brał udział w strajku szkolnym. Po ukończeniu szkół rozpoczął studia na Wydz. Lek. UJ w Krakowie. W czasie studiów wstąpił do tworzących się oddziałów strzeleckich i do „Zarzewia”, następnie do I Bryg. Legionów. W 1917 r. odmówił złożenia żądanej przez Austriaków przysięgi i został internowany w obozie w Beniaminowie. Po zwolnieniu z wojska kontynuował studia. Dyplom dra w.n.l. uzyskał na UJ (17.04.1920 r.). Powrócił do swoich stron rodzinnych i został lekarzem Ubezpieczeń Społecznych oraz lekarzem fabrycznym w Drzewicy, pow. opoczyński. Po kilku latach został naczelnym lekarzem Ubezpieczeń Społecznych w Czeladzi i jej burmistrzem od kwietnia 1928 r. do marca 1929 r. Następnie został prezydentem m. Sosnowca, kolejno pracował w Częstochowie, Lwowie, a od 1932 r. w Radomiu. W 1934 r. przeniósł się do Bydgoszczy, a następnie do Warszawy. Był kapitanem rezerwowym, lecz na życzenie prezydenta Starzyńskiego nie został w 1939 r. zmobilizowany. Przydzielono go do cywilnej sanitarnej obrony miasta, którą kierował dr Konrad Orzechowski. Był jego zastępcą. Po wkroczeniu Niemców do Warszawy wstąpił do Organizacji Orła Białego i był w jej warszawskim kierownictwie. 30.03.1940 r. aresztowany przez Niemców, został umieszczony na Pawiaku.
Dnia 2.05.1940 r. wywieziony do KL Sachsenhausen, gdzie przybył 3.05.1940 r. z numerem obozowy 23811. Rozstrzelany 09.11.1940 r. w wieku 49 lat w obozie, rodzina została powiadomiona pismem USC (Standesbeamte Oranienburg) nr 3947 z dnia 13.11.1940 r. Według świadków rozstrzelanie 33 więźniów poprzedziła informacja Niemców, że skazani zostaną zwolnieni. Egzekucja była uczczeniem rocznicy stłumienia puczu nazistów w Monachium w 1923 r. Dwukrotnie odznaczony Krzyżem Walecznych. Wymieniony wśród innych ofiar zbrodni hitlerowskich na tablicy pamiątkowej na terenie byłego obozu w Sachsenhausen. Symboliczny grób Józefa Marczyńskiego znajduje się w Sosnowcu przy ulicy Smutnej w grobowcu rodzinnym Czarnomskich.
Źródło: www.straty.pl; Archiwum KL Sachsenhausen