Józef Feliks Maksymilian Łubieński przyszedł na świat 8 listopada 1862 r. w Rudzie Guzowskiej powiecie błońskim jako jedno z czworga dzieci małżonków Feliksa Łubieńskiego i Stefanii Bagieńskiej. Pochodził ze starego rodu arystokratycznego Łubieńskich herbu Pomian wywodzącego się z Łubnej pod Sieradzem. Ogromne znaczenie ród ten zyskał już w XVII w., kiedy to w 1641 r. prymasem Polski został Maciej Łubieński. Rodzina Łubieńskich miała w swym gronie ziemian, handlowców, prawników, bankiera. Piastowała wiele godności kościelnych. Od roku 1797 klan Łubieńskich zamieszkiwał Guzów położony nad rzeką Radziejówką. Przyszły dyrektor czeladzkiej kopalni wychowywał się w niewielkiej osadzie położonej w dobrach hrabiów Łubieńskich – Rudzie Guzowskiej (umiejscowionej na starym trakcie Rawa Mazowiecka-Sochaczew), która dała początek miastu Żyrardów.

Po ukończeniu szkoły realnej w Łowiczu Józef Łubieński rozpoczął studia w Instytucie Technologicznym w Petersburgu na wydziale mechanicznym, które ukończył w 1888 r. uzyskując tytuł inżyniera-technologa. Pierwsze lata pracy technicznej odbył jako inżynier-konstruktor w Fabryce Kotłów Parowych i Konstrukcji Żelaznych „W. Fitzner i K. Gamper” w Sosnowcu, skąd bezpośrednio przeszedł w 1890 r. na stanowisko dyrektora kopalni „Saturn” w Czeladzi, która wówczas należała do księcia Hugona zu Hohenlohe-Öhringen. Posadę tę piastował przez 9 lat. Wprawdzie kontrakt zakładał świadczenie pracy do dnia 31 grudnia 1901 r., lecz z powodu objęcia w zarząd kopalni przez łódzkich przedsiębiorców, angaż został wypowiedziany. Sam Łubieński przyjął ze zrozumieniem zmianę właściciela i w wyniku negocjacji ustąpił ze stanowiska z dniem 1 kwietnia 1899 r. otrzymując rekompensatę finansową o znacznej wysokości.

Z Czeladzi przeniósł się do Warszawy, najpierw pracował jako wspólnik w Biurze Techniczno-Konstrukcyjnym, a w 1904 r. założył w wraz z mężem siostry swojej żony Mieczysławem Pfeifferem oraz kolegą akademickim inż. Gustawem Potworowskim Towarzystwo Fabryki Motorów Spalinowych „Perkun”. Od samego początku pełnił funkcję jednego z dyrektorów oraz członków Zarządu spółki, przekształconej następnie w spółkę akcyjną. Historia tej fabryki stanowi wspaniałą kartę w dziejach polskiej motoryzacji. Jej program produkcyjny obejmował m.in. silniki spalinowe małej i średniej mocy, w tym zwłaszcza wysokoprężne, do celów przemysłowych, rolniczych i żeglugowych. Fabryka produkowała ponadto bagnety karabinowe m.in. wz.24, wz.28, wz.29 polskiej konstrukcji przeznaczone dla karabinków wz.29 oraz karabinu Mauser wz.98.

Józef Łubieński był jednym z założycieli Polskiego Związku Przemysłowców Metalowych, Zjednoczonych Polskich Przemysłowców Metalowych oraz Związku Eksportowego Przemysłu Metalowego Przetwórczego i zajmował w nich honorowe stanowiska członka Rady lub Zarządu. W r. 1923/24 był prezesem Zarządu Oddziału warszawskiego PZPM.

W 1895 r. w warszawskim kościele parafialnym pw. Św. Krzyża pojął za żonę młodszą o 10 lat Józefę Hermenegildę Maciejewską. Z małżeństwa przyszły na świat dzieci: syn Andrzej Michał urodzony w 1896 r. oraz siedem lat później córka Hanna Stefania. Niedługo jednak cieszyli się szczęściem rodzinnym – w 1909 r. umiera Józefa schorowana na cukrzycę. Wkrótce Łubieński, chcąc zapewnić dzieciom stałą opiekę, ożenił się z ich guwernantką Janiną Anną z Prądzyńskich.

Józef Łubieński zmarł 14 stycznia 1929 r. w swoim domu w Warszawie w wieku 66 lat. Jego ciało zostało złożone w grobowcu rodzinnym na Starych Powązkach obok ukochanej pierwszej żony.