Wikarek Ireneusz

Przyszedł na świat w Czeladzi-Piaskach 14 lipca 1933 roku jako syn małżeństwa Wikarków – Tadeusza i Alfredy z d. Wójcik. Rodzina szybko dostrzegła jego nieprzeciętny talent muzyczny. Będąc zaledwie 5 latkiem zadziwiał wszystkich poziomem opanowania 12 guzikowego akordeonu, za sobą miał także udane próby muzykowania na organach piaskowskiego kościoła. Swoją przygodę z fortepianem rozpoczął w wieku przedszkolnym, zgłębiając tajniki gry pod czujnym okiem miejscowego nauczyciela. W okresie powojennym młody Ireneusz kształcił się w profesjonalnych placówkach artystycznych – Szkole Muzycznej w Będzinie, Państwowym Liceum Muzycznym w Katowicach oraz Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Katowicach najpierw na Wydziale Pedagogicznym, a następnie Wydziale Instrumentalnym w klasie trąbki. Poza klasyką pasjonował się wówczas jazzem i muzyką rozrywkową. Podczas studiów założył dixielandowy zespół „Koliber”, który na I Ogólnopolskim Festiwalu Muzyki Jazzowej w Sopocie zdobył II miejsce. Po uzyskaniu dyplomu podjął pierwszą stabilną pracę zawodową w charakterze pedagoga w będzińskiej Szkole Muzycznej. Od 1958 roku Ireneusz Wikarek związał się na długie lata z katowickim ośrodkiem regionalnym TVP. Był autorem i współautorem wielu audycji muzycznych, kierownikiem artystycznym cyklicznych programów takich jak „Przy sobocie po robocie”, „Uśmiech na pięciolinii”, ale przede wszystkim najdłużej emitowanego pasma „Gra Orkiestra Telewizji Katowice pod dyrekcją Ireneusza Wikarka” stając się prawdziwym spiritus movens całego przedsięwzięcia. Był to bardzo twórczy okres wspólnej pracy wynoszący orkiestrę do wysokiego, europejskiego poziomu.

W latach 1968-1974 słynny na całą Polskę katowicki Big Band akompaniował wspólnie z Orkiestrą Rozrywkową Polskiego Radia i Telewizji w Łodzi prowadzoną przez Henryka Debicha artystom występującym na Międzynarodowym Festiwalu Piosenki w Sopocie. Na swoim koncie Ireneusz Wikarek miał ponadto współpracę z wieloma wybitnymi reżyserami teatralnymi, jak też filmowymi nader często angażując się w realizację rozmaitych projektów dotyczących oprawy dźwiękowo – muzycznej do spektakli teatralnych oraz musicali. Pod koniec życia pełnił funkcję dyrektora artystycznego Konkursu Piosenki Czeskiej i Słowackiej w Ustroniu rokrocznie gromadzącego w miejscowym amfiteatrze tłumy melomanów.

Był osobą o wszechstronnych zainteresowaniach. W młodości uprawiał sport: szermierkę (największym jego osiągnięciem było wywalczenie tytułu wicemistrza Śląska w kategorii juniorów), a także kolarstwo, malował, rzeźbił, zajmował się architekturą wnętrz, przepadał za literaturą piękną. Od dziecka przejawiał też zamiłowanie do sztuki fotografii wyniesione z domu rodzinnego. Wychowywany w artystycznej atmosferze, od najmłodszych lat obserwował fotograficzne zmagania rodziców, którzy przez niemal cztery dekady prowadzili w Czeladzi cieszące się uznaniem atelier. Ostatnią fascynacją Ireneusza Wikarka było pszczelarstwo. Temu zajęciu oddawał się bez reszty. Od 1967 roku aż do przedwczesnej śmierci mieszkał z rodziną w Sarnowie. Świadomy swego wysokiego kunsztu, znakomitej techniki, a także niezwykłego wyczulenia na jakość dźwięku do końca pozostał skromnym człowiekiem.

22 maja 1984 r. podczas wykonywania prac domowych nagle zasłabł i stracił przytomność. Przez kilka dni walczył o życie w szpitalu w Katowicach – Ligocie. Pomimo wysiłków lekarzy odszedł 1 czerwca. Pogrzeb, który odbył się dwa dni później zgromadził tłumy wielbicieli oraz przyjaciół Ireneusza Wikarka. Zmarły artysta spoczął na cmentarzu parafialnym w Będzinie-Łagiszy.

 

Skip to content